Ik weet dat het forum hier niet helemaal voor is bedoeld, maar toch….
Ik ben op het moment zo ontzettend verdrietig, en weet even niet wat te doen, op deze manier toch even proberen mijn hart te luchten.
Ik heb een kind van bijna 3 jaar, en de vader van mijn kind heeft mij destijds tijdens zwangerschap laten zitten. Ik heb daar vervolgens zoveel verdriet van gehad en heb daarom dan ook meer dan drie jaar geen behoefte gehad aan een andere man en /of sex. Vervolgens kwam mijn eerste ex-vriend (die ik inmiddels 18 jaar ken) in december langs, en hebben wij in totaal drie keer sex gehad met condoom, het is alleen één keer fout gegaan( half januari) waardoor wij kortdurend onveilig sexueel contact hebben gehad. Vervolgens had ik na één week last van twee blaasjes die jeukten en pijn in liesstreek, griepachtige verschijnselen wat na wat leeswerk verdacht veel lijkt op de herpes verschijnselen. Maar wat mij nog meer verontruste is dat ik had gelezen dat de overdracht van hiv vele malen groter is als iemand besmet is met herpes. In feite besef ik dat het risico statistisch gezien heel klein is, maar na het lezen hiervan werd ik al aardig ongerust.
Ook de klachten die ik in de navolgende weken heb gekregen maakten die angst wat groter (langdurige keelpijn die zo´n beetje 7 weken heeft geduurd, twee dagen extreme vermoeidheid en gewoon niet lekker voelen). Sinds vorige week (dus zo´n beetje 8 a 9 weken na dato ook hele erge last van droge ogen (wat volgens mij ook een symptoom van hiv is).
Ik weet gewoon niet meer wat te doen, omdat ik ervan overtuigd ben hiv te hebben.
Moet ik nu wel of niet testen? (het is ook nog steeds geen 12 weken geleden), maar ik weet ook niet of ik wel kan leven met -het te weten-.
Zeker omdat ik alleenstaande moeder ben, ben ik zo voorzichtig geweest en is het toch fout gegaan.
De ene keer denk ik ik ga wel testen, dan kan ik aan de medicijnen (maar ben ik dan wel in staat om mijn kind groot te brengen zonder dat die daar problemen van ondervind. Of zal ik pas over twee jaar testen, omdat ze dan misschien alweer verder zijn met de ontwikkeling van medicijnen, en probeer ik het dus voor me uit te schuiven zodat ik er nog niet mee geconfronteerd hoef te worden.
Sorry voor het lange verhaal maar ik zie het ff heel somber in en heb net ook een flinke huilbui gehad.
Weten jullie trouwens waar je de beste begeleiding kunt verwachten bij een positief resultaat? Niet bij de huisarts geloof ik, ik denk erover om evt naar de ggd te gaan, en denk er misschien ook over om of de sneltest te doen of anoniem. Maar ik weet het gewoon nog niet ik twijfel op het moment zo erg.
Misschien hebben jullie nog adviezen voor me, alvast mijn dank hiervoor.